Van motivatieparadox naar de kracht van motivatie in organisaties

Ik ben een recidivist in het negeren van mijn motivatie. Jarenlang zat ik vast in een patroon van enthousiast starten met iets om na enige tijd mezelf in een duister hoekje terug te vinden, ploeterend op een vraagstuk waar ik de opleiding, ervaring en kennis voor ontbeerde. En nog belangrijker: waar ik van had kunnen en moeten weten dat het niet bij mij paste. Toch deed ik het, omdat ik vond dat het moest gebeuren en niemand anders het deed. Omdat het goed was voor de zaak, en dus wilde ik het. Dat was mijn motivatie en ik ging daarin tot het gaatje. Alle signalen negerend dat het te veel was, niet klopte, niet bij mij paste. Tot ik viel. En weer opkrabbelde. Pas na herhaaldelijk vallen doorzag ik uiteindelijk dit patroon en ging ermee aan de slag.

Het leverde mijn boek De motivatieparadox op. Daarin ga ik op zoek naar de kracht van motivatie in organisaties en hoe we daar werk van kunnen maken.

Lang wist ik niet van mijn motivatieprobleem. Bij de start van een baan of project dacht ik erover na wat me erin aantrok en wat niet. Eens gekozen waren het de urgentie en noodzaak binnen het werk die bepaalden wat ik deed. Niet de check of ik het nog kon volgen, snapte of vond passen bij wat ik kan en belangrijk vind, of de afstemming met het team of we elkaar konden vinden in wat we te doen hadden. Dat bracht me zoals gezegd in de problemen. En ik kreeg in de gaten dat ik niet de enige ben die dit overkomt.

Ik heb best geaarzeld of ik wel wat kon toevoegen aan de kennis over motivatie. Iedereen vindt het immers belangrijk? Met kracht een open deur intrappen is niet echt mijn hobby. Dus moest ik daar nou wel aan beginnen?

Toen ontdekte ik iets raars. In gesprekken over motivatie vertelden mensen me dat het een belangrijk onderwerp is, maar dat het er in de praktijk vaak niet van komt om er echt iets mee te doen. Ze herkenden mijn neiging tot verwaarlozing van motivatie. En toen ik er verder over na ging denken, ontdekte ik steeds weer voorbeelden waarin professionals, teams en bedrijven moeite hadden het motivatiespoor te volgen. Onze werkvloer lijkt erop ingericht te zijn onze diepere motivatie te negeren. Praten over wat ons drijft wordt vaak gezien als gezeur, het is niet meetbaar en het voelt oncomfortabel. Projecten lijden dan ook regelmatig schipbreuk, omdat de onderstroom – waar motivatie speelt – niet in beeld was. Dat is de paradox die centraal staat in mijn boek: we roemen motivatie, maar negeren haar in de praktijk.  ‘Gezondheid is het allerbelangrijkst,’ sprak de arts en ze stak een sigaret op. Dat idee.

Aan het begin van dit stukje schreef ik dat ik een recidivist ben in het negeren van mijn motivatie; een draaideurverwaarlozer van mijn drijfveren. Maar ik ben uit die mallemolen gestapt. Ik wil motivatie vinden en volgen. En denk ook dat veel professionals, teams en bedrijven zouden welvaren bij het doorbreken van de motivatieparadox door motivatie niet alleen te roemen, maar ook te praktiseren.

Laten we van motivatie een professionele topprioriteit maken. Ik hoop dat mijn boek je helpt om te ontdekken hoe jij en je organisatie omgaan met motivatie. En dat je je voorneemt om haar te doorgronden, volgen en eren. Daar worden we allemaal veel beter van.

Dit bericht verscheen in iets gewijzigde vorm op Managementboek.nl